gabriela1802

Za oknem, pada piękny biały puch, jego widok zniewala... Cóż za brednia, no może jest pięknie ale gdy siedzi się w domu, bo osobiście nienawidzę zimy. Wszędzie zimno, mokro, ślisko i w ogóle do kitu.

Ledwo obudziłam się rano, mój mężczyzna musiał zostawić mnie w lóżku samą bo musiał odśnieżać podwórko, gdy tylko wychodziłam do pracy, poślizgnęłam się na schodach. Na szczęście skończyło to się otarciem dłoni i siwym kolanem. Jeśli tylko wyjde na pole dostaje ogromnego kataru, a mój makijaż spływa mimo, iż jest wodoodporny. No i jak tu kochać zime?

Drogi nie przejezdne, wszędzie korki, śliska nawierzchnia, bardzo łatwo o wypadek. Ale jestem dobrej myśli wiosna zbliża się wielkimi krokami ( no może maleńkimi)

A jeśli chodzi o moją przeszłość związaną z zimą to również nie mam dobrych wspomnień.

W dziecinstwie zjeżdżając na sankach wpadłam na drzewo, nie dość,że się poobijałam to jeszcze połamałam nowiutkie sanki. Gdy chodziłam do szkoły złamałam rękę, bo Przed wyjściem było ślisko, a gdy jako mała dziewczynka lepiłam bałwana zawsze topniał na 2 dzień, dlatego nienawidze zimy

Jak to jest być na krawędzi? Jak to jest mieć wszystkiego na tyle dość, aby pożegnać się z tym światem?

Kto mi to wytłumaczy? Jak długo żyje, nie wiem jak to jest... Miałam gorsze dni,ale nigdy nie zastanawiałam się nad tym, czy skończyć ze sobą? Jak  to jest?

 Gdy ktoś mowi mi o tym ogarnia mnie strach,lęk przed bólem. A co jeśli się nie uda? Czy ktoś się nad tym zastanawia? A może ja nie miałam,aż tak źle by wprowadzić się w taki stan?

A może jestem zbyt poukładana, aby tak zrobić a nawet pomyśleć? Może za bardzo przejmuje się innymi i nie jestem w stanie pomyśleć o sobie...? Nie wiem i może lepiej nie wiedzieć... Niech bedzie tak jak jest teraz, wolę ,aby tak było... Na szczęście los mnie oszczędza jak narazie i nie naraził mnie, na to abym stanęła na krawędzi życia...

Co ludzie myślą  , co mają w głowach, co sobie wyobrażają podczas zwykłych codziennych czynności?

Co siedzi w głowie młodej dziewczyny idącej do szkoły, co myśli staruszka czekająca na autobus, by kupić pieczywo, nad czym zastanawia się mężczyzna czekający na zmiane sygnalizacji świetlnej na przejściu dla pieszych?

Często zastanawiam się co może myśleć kobieta którą widze gdy zmierzam do pracy. Jadąc autobusem ona wpatruje się w szybe,a na jej twarzy maluje się uśmiech. Może myśli właśnie co zrobi na podwieczorek swojemu synkowi,gdy wróci z pracy. A ten starszy mężczyzna który siedzi obok mnie? Jest smutny, może obawia się o zdrowie swojej żony, która dziś idzie na badania do szpitala? Młody chłopak stoi obok drzwi, na schodach, o czym myśli? Może boi się dzisiejszego sprawdzianu, który go czeka?

Co myślą ludzie? Nad czym się zastanawiają?

A może ta kobieta gdy się uśmiechnęła pomyślała o kochanku, którego zobaczy już jutro, gdy mąż pojedzie w delegacje? A starszy mężczyzna jest smutny, bo przegrał wczoraj reszte swojej emerytury w karty i nie ma za co kupić dziś papierosów? Młody chłopak zastanawia się czy po wczorajszej imprezie jego dziewczyna nie zaszła w ciążę?

Nigdy się tego nie dowiem o czym oni myśleli, bo być może oni samitak naprawdę nie wiedzą gdzie  błądzą ichmyśli?

Dziś pechowy dzień, jak twierdzi większość, ale ja w to nie wierzę! Ktoś pewnie kiedyś miał bardzo zły dzień i było wtedy akurat 13, a dniem tygodnia był piątek i tak sobie wymyślił, że to pechowy dzień. Bezsensu, każdy z nas ma gorsze dni, kiedy wszystko wali nam się na głowe, potykamy się o wszystko i rozbijamy ulubione kubki, ale czy na pewno dzieje sie tak w piątek 13? Nieprawda! Takie dni zdarzają się często i to w zupełnie inne dni.

Gdyby ten dzień był naprawdę pechowy pewnie nie wstałabym dziś z łóżka tylko spadłabym z niego, a z prysznica nie ciekłaby gorąca woda tylko zimny strumień, no i zanim dotarłam do pracy napotkałabym na drodze mnóstwo przeszkód, a tu nic- tylko głowa mnie boli od samego rana.

Sama nie wiem co mam myśleć o tej dziwnej dacie? A wy jak postrzegacie 13 piątek?

Ogarniają mnie różne myśli- raz jestem wesoła, uśmiechnięta, pewna lepszego jutra, planująca dalszą przyszłość, a za moment, czar prysł- wszystko jest beznadziejne, szare i bez sensu. Czy to normalne aby mieć tak rozchwiany humor? Dzieje się tak u kobiet z menopauzą albo u kobiet w ciąży, jednak ani jedna ani druga mnie nie dotyczy:).

Zwykle mam zmienne nastroje gdy zostaje sama i mam czas na przemyślenia, tyle dobrze,że taka zmienność nie towarzyszy mi w gronie osób, bo który facet by wytrzymał z taką kobietą:)

Tylko ciekawe jest to dlaczego tak się dzieje? Dlaczego w jednym momencie jestem radosna, pełna planów i wypełniona nadzieją, że napewno wszystko się uda tak jak sobie zaplanowałam, a w drugiej chwili mam dość życia, bo wiem ,że wszystko jest do dupy i napewno wszystko sie spiepszy?