gabriela1802

Obecna pora roku i pogoda wprawia mnie w melancholijny nastrój... Siadam przed kompem i najchętniej pisałabym teksty w stylu:

Gdy w około gasną światła, zapada zmrok, niebo rozświetla zamglony księżyc, ja siedzę i patrzę na płomień świecy, która migoce w otchłani nocy. Jej aromatyczny zapach sprawia, iż moje zmysły zanikają, ogarnia mnie smutek i tęsknota wczorajszego dnia...

I jak tu później nie pisać takich smutów, które jak czytam, może i są piękne, ale przyprawiają człowieka o jeszcze większe przygnębienie...

Chciałabym już wiosne, kwitnące kwiaty, pachnące powietrze, zieloną trawe i słońce,które rozgrzewa moją buźke...Napewno wypełniło by to mnie optymizmem a na mojej twarzy ciągle malowałby się uśmiech, bo tak bardzo kocham okres letni...

Czas nie ubłagalnie mknie do przodu, odbijając nieodwracalne piętno na nas....

Za kilka dni znów będe starsza o rok, znów licznik moich lat się zwiększy, to jest straszne.

Do pewnego wieku nie mogłam się doczekać kiedy znów przybędzie mi latek, chyba to było przed moją osiemnastką. Tak bardzo chciałam być dorosła. Móc iść bez żadnych obaw na impreze, osobiście kupić sobie piwko, bez obaw,że ktoś poprosi mnie o dowód, być już dorosłym w świetle prawa... A teraz marze o tym by cofnąć czas...

Jak wspaniale jest być dzieckiem, nastolatkiem. Niczym się nie przejmować, chodzić na imprezy za kasę która dawali rodzice.

Ale to się już dawno skończyło, teraz trzeba patrzeć przed siebie i planować co dalej... Wtedy kto z nas myślał o tym co będzie jutro, liczyły się tylko weekendowe imprezy i nowi znajomi. 

Z biegiem czasu jest inaczej, choć nadal jestem młoda widze jak czas nie ubłagalnie ucieka. Coraz szybciej przybywa mi lat, zegar biologiczny tyka, a w środku budzi się instynkt macierzyński...

W zasadzie to normalny proces, który dotyka każdą kobiete, ale dlaczego do pewnego okresu czas nam się ciągnie a potem bardzo szybko płynie?

Ale nie moge narzekać, jak narazie jestem szczęśliwa i tylko czekać,aż w krótce założe rodzine...

Wysoki, przystojny, włoski na żelu i mnóstwo mięśni, tak wygląda opis idealnego mężczyzny? NIEPRAWDA!!!

Jest wiele różnych typów mężczyzn .W zasadzie każda kobieta ma inny typ faceta. Jednej podoba się to a innej tamto.

Wśród mężczyzn krąży stereotyp, że kobiety lecą na określony typ mężczyzn, ale to nie jest prawdą. Starają się oni zmieniać i upodabniać do umięśnionych sztywnych, lowelasów w czarnych obcisłych koszulkach, ohyda.

Każdy przecież jest wyjątkowy na swój sposób. Jakiejś Kasi podoba się blondyn w rozwianych włosach mający zaledwie 170 cm wzrostu, jakiejś Krysi podoba się szatyn o brązowych oczkach, który płacze na romantycznych komediach. A Zosi podobają się mężczyźni, którzy tak jak ona lubią przyrode i uprawe jarzynek.

Ile kobiet, tyle ideałów mężczyzn!

Osobiście nie podobają mi się napompowani bruneci z połową żelu 0,5 l na głowie, którzy idąc ulicą pilnują aby ich mięśnie były ciągle napięte pod czarną obcisłą koszulką, żenada.

Nie twierdze, że wszyscy wysportowani( czasem do przesady) mężczyżni to snoby, Są wyjątki!

Tak naprawdę kobieta potrzebuje nie tylko ładnego i przystojnego mężczyzny- liczy się wnętrze. Żaden facet nie powinien się wstydzić łez, ani tego, że czasem lubi sobie obejrzeć babski serial. Tutaj chodzi tylko i wyłącznie o naturalność.

Bądźcie sobą, a nie sztucznym stereotypem. My kobiety szukamy prawdziwych mężczyzn a nie zakłamanych istotek.

Mały kwiat, maleńki podarunek, mały uśmiech, mały drobiazg... a tak bardzo cieszy:)

Czasem zdarza się,że ktoś przynosi nam coś ogromnego, drogocennego, sprawiającego nam ogromną radość, jednak tak naprawdę prawdziwą radość sprawiają mi małe rzeczy, małe drobiazgi, maleńki gesty...

Ile radości potrafi sprawić maleńka roża przyniesiona od tak bez powodu. Jak wiele przynosi radości mała porcelanowa myszka, którą dostałam, bo ktoś akurat gdy ją zobaczył pomyślał o mnie...Ogromną radość sprawiło mi ciastko, które on kupił mi do pracy... Tak niewiele trzeba, aby mnie uszczęśliwić

Niewielki uśmiech na twarzy strapionej osoby, zwykły gest powitalny, przepuszczenie kobiety przodem w drzwiach przez nieznajomego, prosze, dziękuje, przepraszam...

Tak niewiele, a czasem sprawia taką trudność...

W około mnóstwo serduszek, czerwonych wystaw, baloników. Na ulicach młode pary, zakochani idą za rękę, w dłoni kobiet róże.... Przecież to święto to jakiś jeden wielki banał. Walentynki to tak naprawde święto budowlańców:) ( walą tynki).

14 luty to przecież zupełnie zwykły dzień, taki jak inne. To święto jest bardzo sztuczne i przereklamowane. Przecież skoro to święto jest dla zakochanych to jak to, oni mają się darzyć uczuciem i słodkimi gestami tylko dziś? Bez sensu jesli ktoś się kocha to tak naprawde ma święto cały rok, czy akurat dziś musi przynieść kobiecie kwiaty? A może więcej radości sprawiło by jej gdyby przyniósł te kwiaty za tydzień? Bez okazji, bo po prostu ją kocha....

Nie wiem jak myślą inni, ale dla mnie to święto jest nieszczere i zupełnie sztuczne. Mężczyźni biegają po jubilerach i szukaja czegoś dla żony- wszystko jedno, nie ważne, oby się jej spodobało, niech pani coś wybierze- mówią de ekspedientki. Coś okropnego.

A kobiety myślą co mam przygotować na kolacje, przecież dziś walentynki,musi być wyjątkowa, a może akurat dziś mąż nie będzie miał ochoty na romantyzmy, ktore z racji święta będą sztuczne? Czy nie lepiej poczekać na odpowiedniejsze chwile?

Nikogo nie krytykuje, każdy ma swoje zdanie ilubi to co chce, ale ja niestety nie przepadam za tym świętem, jest on dla mnie jak każdy inny dzień, bo w zasadzie walentynki mam przez cały rok!