Coś mi mówi,ze ten dzień albo będzie bardzo spokojny, albo przyniesie coś złego. Na pewno nie będzie zadnych rewelacji, tak czuje.
Od rana boli mnie głowa łykłam już 2 tabletki, ale nie pomaga. Nie powinnam brac już 3 bo potem mam halo, ale jak nie przejdzie to nie wiem czy sie powstrzymam.
Od wczoraj jest mi bardzo zimno i mam dreszcze, a bardzo tego nie lubie. Mam nadzieje,że to nie grypa, bo teraz nie moge sobie pozwolić na chorowanie.
Jeszcze kilka takich dni a nie wyjde z domu bez nart. To chyba jedyny sposób aby pokonać odległość z domu na przystanek autobusowy. Droga ta zajmuje mi zwykle 3 minutki a w ostatnie dni pokonuje ją w 15 minut w moich szpileczkach:) Przecież nie ubiore glanów do pracy:)
Może znajdzie się ktoś kto kupi śnieg z mojego podwórka? W zasadzie oddam za darmo nawet dowóz będzie gratis:)
Jak wiele oblicz ma człowiek?
Od dawna wiedziałam,że każdy człowiek ma wiele twarzy i umie się dostosować do pewnych sytuacji jak kameleon. Nigdy jednak nie spotkałam się z osobą, której tą lepszą stronę poznałam dopiero po kilku miesiącach znajomości.
Zanim poznałam pana x wiedziałam już o nim kilka kontrowersyjnych i negatywnych informacji. Nie wzbudziło to we mnie nienawiści bo nie oceniam ludzi z góry, ale trzymałam pewien dystans.
Po jakimś czasie poznałam jego dwa oblicza, dwa różne sposoby bycia. Pomyślałam, że już znam tę osobę po części, a jednak nie!
Ostatnio pan x pokazał mi zupełnie innego siebie, takiego jakiego jeszcze nie znałam. Byłam w szoku bo zwykle najpierw poznajemy tę lepszą stronę człowieka a potem dopiero tę gorszą. W tym przypadku było inaczej. Po kilku miesiącach pokazał mi człowieka zupełnie odbiegającego zachowaniem od osoby, którą wcześniej reprezentował. Zaskoczyło mnie to.
Nadal jednak będę się trzymać na dystans i żyć z myślą, że x ma kilka twarzy. Tak naprawdę to nie wiem, która jest tą naturalną, jednak wierze,że jest on człowiekiem którego poznałam dopiero teraz.
Rozkojarzenie, brak sensownych myśli, niechęć do pracy, a jednocześnie niemożność usiedzenia w jednym miejscu. Tak właśnie dziś się czuje i nie mam pojęcia czym to jest spowodowane.
Może zimowym rozstrojeniem, ale w sumie dopadło mnie to dopiero dziś. Myśle, że po południu to się zmieni i wszystko wróci do normy, oby.
W prawdzie mam tysiąc myśli na minute, ale jak przyjdzie coś napisać to nie umiem ich ogarnąć.
A może staje się nadpobudliwa, może grozi mi ADHD :)
Kilka lat temu pisałam wiersze, bardzo dużo wierszy, ale od jakiegoś czasu zatraciło się to we mnie. Pisałam coraz mniej, aż w końcu zaprzestałam to robić. Wszystkie moje bazgrołki trafiały do szuflady, ale dziś wykopałam jeden z nich z przed 3 lat, to był chyba ostatni wiersz...
Życie moje Ci oddaje,
Wszystkie sprawy i marzenia,
Wszystko co się innym staje,
Wszystkie wątki i wspomnienia.
Dzięki Tobie się zmieniłam,
Moje życie sens nabiera,
W nowe życie już wkroczyłam,
Mą beztroskość wiek odbiera.
Jesteś szczęściem mym ogromnym,
Moim światłem i natchnieniem,
Takim wielkim, w duszy skromnym,
Nie zostaniesz mym wspomnieniem,
Bo już z Tobą wiążę życie,
Chce już z tobą zawsze być,
W biedzie, smutku, dobrobycie,
Chce do końca z Tobą być.
Mało kto lubi wiersze, a w zasadzie mało który mężczyzna,pewnie ten kto otworzy tę strone nie przeczyta nawet połowy, ale nieważne. Ważne, że obudziło to we mnie wspomnienia i może znów zaczne pisać?