gabriela1802

Wysoki, przystojny, włoski na żelu i mnóstwo mięśni, tak wygląda opis idealnego mężczyzny? NIEPRAWDA!!!

Jest wiele różnych typów mężczyzn .W zasadzie każda kobieta ma inny typ faceta. Jednej podoba się to a innej tamto.

Wśród mężczyzn krąży stereotyp, że kobiety lecą na określony typ mężczyzn, ale to nie jest prawdą. Starają się oni zmieniać i upodabniać do umięśnionych sztywnych, lowelasów w czarnych obcisłych koszulkach, ohyda.

Każdy przecież jest wyjątkowy na swój sposób. Jakiejś Kasi podoba się blondyn w rozwianych włosach mający zaledwie 170 cm wzrostu, jakiejś Krysi podoba się szatyn o brązowych oczkach, który płacze na romantycznych komediach. A Zosi podobają się mężczyźni, którzy tak jak ona lubią przyrode i uprawe jarzynek.

Ile kobiet, tyle ideałów mężczyzn!

Osobiście nie podobają mi się napompowani bruneci z połową żelu 0,5 l na głowie, którzy idąc ulicą pilnują aby ich mięśnie były ciągle napięte pod czarną obcisłą koszulką, żenada.

Nie twierdze, że wszyscy wysportowani( czasem do przesady) mężczyżni to snoby, Są wyjątki!

Tak naprawdę kobieta potrzebuje nie tylko ładnego i przystojnego mężczyzny- liczy się wnętrze. Żaden facet nie powinien się wstydzić łez, ani tego, że czasem lubi sobie obejrzeć babski serial. Tutaj chodzi tylko i wyłącznie o naturalność.

Bądźcie sobą, a nie sztucznym stereotypem. My kobiety szukamy prawdziwych mężczyzn a nie zakłamanych istotek.

Mały kwiat, maleńki podarunek, mały uśmiech, mały drobiazg... a tak bardzo cieszy:)

Czasem zdarza się,że ktoś przynosi nam coś ogromnego, drogocennego, sprawiającego nam ogromną radość, jednak tak naprawdę prawdziwą radość sprawiają mi małe rzeczy, małe drobiazgi, maleńki gesty...

Ile radości potrafi sprawić maleńka roża przyniesiona od tak bez powodu. Jak wiele przynosi radości mała porcelanowa myszka, którą dostałam, bo ktoś akurat gdy ją zobaczył pomyślał o mnie...Ogromną radość sprawiło mi ciastko, które on kupił mi do pracy... Tak niewiele trzeba, aby mnie uszczęśliwić

Niewielki uśmiech na twarzy strapionej osoby, zwykły gest powitalny, przepuszczenie kobiety przodem w drzwiach przez nieznajomego, prosze, dziękuje, przepraszam...

Tak niewiele, a czasem sprawia taką trudność...

W około mnóstwo serduszek, czerwonych wystaw, baloników. Na ulicach młode pary, zakochani idą za rękę, w dłoni kobiet róże.... Przecież to święto to jakiś jeden wielki banał. Walentynki to tak naprawde święto budowlańców:) ( walą tynki).

14 luty to przecież zupełnie zwykły dzień, taki jak inne. To święto jest bardzo sztuczne i przereklamowane. Przecież skoro to święto jest dla zakochanych to jak to, oni mają się darzyć uczuciem i słodkimi gestami tylko dziś? Bez sensu jesli ktoś się kocha to tak naprawde ma święto cały rok, czy akurat dziś musi przynieść kobiecie kwiaty? A może więcej radości sprawiło by jej gdyby przyniósł te kwiaty za tydzień? Bez okazji, bo po prostu ją kocha....

Nie wiem jak myślą inni, ale dla mnie to święto jest nieszczere i zupełnie sztuczne. Mężczyźni biegają po jubilerach i szukaja czegoś dla żony- wszystko jedno, nie ważne, oby się jej spodobało, niech pani coś wybierze- mówią de ekspedientki. Coś okropnego.

A kobiety myślą co mam przygotować na kolacje, przecież dziś walentynki,musi być wyjątkowa, a może akurat dziś mąż nie będzie miał ochoty na romantyzmy, ktore z racji święta będą sztuczne? Czy nie lepiej poczekać na odpowiedniejsze chwile?

Nikogo nie krytykuje, każdy ma swoje zdanie ilubi to co chce, ale ja niestety nie przepadam za tym świętem, jest on dla mnie jak każdy inny dzień, bo w zasadzie walentynki mam przez cały rok!

Za oknem, pada piękny biały puch, jego widok zniewala... Cóż za brednia, no może jest pięknie ale gdy siedzi się w domu, bo osobiście nienawidzę zimy. Wszędzie zimno, mokro, ślisko i w ogóle do kitu.

Ledwo obudziłam się rano, mój mężczyzna musiał zostawić mnie w lóżku samą bo musiał odśnieżać podwórko, gdy tylko wychodziłam do pracy, poślizgnęłam się na schodach. Na szczęście skończyło to się otarciem dłoni i siwym kolanem. Jeśli tylko wyjde na pole dostaje ogromnego kataru, a mój makijaż spływa mimo, iż jest wodoodporny. No i jak tu kochać zime?

Drogi nie przejezdne, wszędzie korki, śliska nawierzchnia, bardzo łatwo o wypadek. Ale jestem dobrej myśli wiosna zbliża się wielkimi krokami ( no może maleńkimi)

A jeśli chodzi o moją przeszłość związaną z zimą to również nie mam dobrych wspomnień.

W dziecinstwie zjeżdżając na sankach wpadłam na drzewo, nie dość,że się poobijałam to jeszcze połamałam nowiutkie sanki. Gdy chodziłam do szkoły złamałam rękę, bo Przed wyjściem było ślisko, a gdy jako mała dziewczynka lepiłam bałwana zawsze topniał na 2 dzień, dlatego nienawidze zimy

Jak to jest być na krawędzi? Jak to jest mieć wszystkiego na tyle dość, aby pożegnać się z tym światem?

Kto mi to wytłumaczy? Jak długo żyje, nie wiem jak to jest... Miałam gorsze dni,ale nigdy nie zastanawiałam się nad tym, czy skończyć ze sobą? Jak  to jest?

 Gdy ktoś mowi mi o tym ogarnia mnie strach,lęk przed bólem. A co jeśli się nie uda? Czy ktoś się nad tym zastanawia? A może ja nie miałam,aż tak źle by wprowadzić się w taki stan?

A może jestem zbyt poukładana, aby tak zrobić a nawet pomyśleć? Może za bardzo przejmuje się innymi i nie jestem w stanie pomyśleć o sobie...? Nie wiem i może lepiej nie wiedzieć... Niech bedzie tak jak jest teraz, wolę ,aby tak było... Na szczęście los mnie oszczędza jak narazie i nie naraził mnie, na to abym stanęła na krawędzi życia...