gabriela1802

Tyle się mówi o tolerancji i wszystkim co z tym związane, ale czy nie są to tylko puste słowa? Czy osobami tolerancyjnymi nie są ci  ludzie którzy sami potrzebują ogromnej tolerancji ze świata zewnętrznego?

W zasadzie ja uważam się za osobę tolerancyjną, choć cięko to ikreślić kim taka osoba naprawde jest. Nigdy nie skreślam ludzi za to kim są ani jacy są, akceptuje ich i nie potępiam. Staram się ich zrozumieć jadnak do pewnego stopnia-aż nie narzucają mi swoich wartości i poglądów. Moge żyć i przebywać w gronie osób innych niż ja, z innymi poglądami religijnymi, orientacją seksualną itp. Akceptuję kobiety kochające kobiete, meżczyzn kochających mężczyzn,ale dopuki ich uczucia i potrzeby nie są okazywane w mojej obecności. Akceptuję kogoś kto wierzy w coś zupełnie innego niż ja, ale dopuki w mojej obecności nie zacznie odprawiać dziwnych rytuałów. Czy to można nazwać tolerancją? Staram się nieoceniać ludzi po okładce chce poznać ich wnętrze, jednak czasem jest to trudne. W moim gronie znajomych są różni ludzie, jednak oni wiedzą,że wszystko ma swoje granice- z kimś kto wierzy w coś innego, rozmawiam na wszystkie inne temart ale nie wiara, z biseksualną osobą takze nie rozmawiam o podbojach i wrażeniach erotycznych. Oni szanują mnie a ja ich, mamy swoje zasady i ich nie łamiemy. Ale czy taka osoba jak ja może nazwać się tolerancyjną?

Dlaczego tak jest, że zawsze co dobre szybko się kończy?

Spędziłam weekend w mieście które kocham- w Zakopanem. Było wspaniale, pogoda dopisała i ogólna atmosfera była wspaniała.

Kocham przyrode, pewnie dlatego tak podobają mi się nasze piękne góry, zawsze jednak jeździłam do Zakopanego latem, ale tym razem udało mi się zobaczyć te piękne olbrzymy pokryte śniegiem. Wspaniały widok... Pomimo, iż nienawidzę zimna i mrozu jestem ogromnie zadowolona z tego wypadu. Początkowo byłam przeciwna pomysłowi mojego brata jednak pomyślałam co mi zależy. Spakowałam ciepłe buty (szpilki poszły w odstawke), rękawiczki, czapkę, grube skarpety i kilka ciepłych bluzek. Pojechaliśmy samochodem we 4, wcześnie rano. Już na samym początku podróży zaczeło się robić wesoło i tak przez całą droge, gdy dotarliśmy na miejsce zaskoczyła mnie pogoda- pięknie, ciepło, słonko grzało. Widoki przepiękne...

Resztę czasu spędziliśmy na zwiedzaniu i takich tam standardów. Jednak biorąc pod uwage całe te 2 dni jakie tam spędziłam moge powiedzieć, że nigdy nie myślałam iż człowiek jest w stanie się śmiać przez kilka godzin bez przerwy- ŚMIAŁAM SIĘ PRZEZ KILKA GODZIN BEZ JAKICHKOLWIEK ŚRODKÓW DOPINGUJĄCYCH! Ale tak jak mówiłam wcześniej to co piękne szybko się kończy. Wracając do domu cały czas się śmiałam, łzy spływały mi po policzkach gdyż mój organizm nie mógł znieść takiej dawki śmiechu. Gdy tylko wjechaliśmy na nasze tereny, uśmiechy na naszych twarzach nagle zgasły, czar prysł... wróciliśmy do szarej codzienności...